Chapter Two "Masz mnie"

Dedykacja dla mojej Lady Shadow <3

Mam nadzieję, że wiecie, iż kursywa oznacza wspomnienie :) 

„Nie chcę wysłuchiwać twoich smutnych piosenek

Nie chcę czuć twego bólu

kiedy przysięgasz, że to wszystko moja wina

Ignorancja to twój nowy najlepszy przyjaciel

Bo wiesz, że nie jesteśmy tacy sami

Kiedyś trzymaliśmy się razem

Pisaliśmy swe imienia krwią

Traktujesz mnie jak kolejną obcą osobę

Cóż, miło mi pana poznać,

Myślę, że już pójdę, będę szła swoją drogą do wyjścia

Ignorancja to twój nowy najlepszy przyjaciel

Jestem tylko człowiekiem, mam w sobie szkielet

Ale nie jestem czarnym charakterem

Nazywaj mnie zdrajcą

Ale dla mnie to ty zawsze nim będziesz

Powiedziałeś, że zostaniesz, powiedziałam, że poczekam

Powiedzieliśmy te wszystkie słowa na próżno

Wciąż przypominam sobie ten gorzki smak

Sądzę, że niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniają

I wtedy myślę o wczoraj

I każdej obietnicy, którą złożyłeś

Nigdy nie myślałam, że będę

Tą, którą zniszczysz

Ale będę walczyć do dnia, w którym świat przestanie się obracać

I oni zmienią się w prochy, ja wciąż będę płonąć

Ale tej nocy potrzebuję, żebyś mnie ocalił

Jestem zbyt blisko załamania, widzę światło

Stoję na krawędzi mojego życia”

-Ja tak nie mogę, Daniel-Stwierdziłam,  zakrywając policzki podrażnione przez łzy.-Muszę tam wrócić. Muszę, choćbym przez wspomienia miała zdechnąć.

Mój stan był bliski panice i nie powiem żeby uspokajał mnie fakt, że brązowooki chłopak z wielkim żalem wypisanym na twarzy trzymał moje ramię. Nie potrzebuję żalu. Potrzebuję przyjaciela, który nie odwróci się ode mnie tak jak poprzedni. Nie oczekuję, że zrozumie wszystko, ale chociaż trochę.

            Chłopak opiekuńczo przyciągnął mnie do swojej piersi i cicho szeptał w moje włosy.

-Będzie dobrze Rosie-odgarną  czerwoną kaskadę z mojej twarzy. Z resztą, były już mokre, i jego wzrok spotkał moje przekrwawione oczy.-Masz mnie.

„-Masz mnie Rosie-mruknął blondyn i próbował przysunąć się bliżej, ale ja zrobiłam krok w tył.

Byłam przerażona tym, że mogę zrobić mu krzywdę. Moje myśli jeszcze nie wróciły do prawidłowego stanu. Ataki które zdarzały mi się dość często mogły zagrażać tym, którzy byli bliżej mnie,  niż w tej chwili powinni. Nie panowałam nad sobą, bałam się tego, że część mnie chciała wtedy złapać go za szyję i dusić, aż jego twarz nie zrobiłaby się blada i sina jak twarz nieboszczyka.

On znając zagrożenie, nie odsunął się, wręcz przeciwnie, przytulił mnie najmocniej jak tyko potrafił.

-Nie możesz trzymać mnie za rączkę całe życie-powiedziałam powoli i tak bardzo się jąkałam, by tylko siedzieć w bezruchu i uspokoić się

            W tedy on wyszeptał tylko:

-Mogę spróbować…”

-Jeśli chcesz wracać-dokładnie zlustrował moją twarz szukając najmniejszego znaku sprzeciwu-To jadę z tobą.

„Ale będę walczyć do dnia, w którym świat przestanie się obracać

I oni zmienią się w prochy, ja wciąż będę płonąć

Ale tej nocy potrzebuję, żebyś mnie ocalił

Jestem zbyt blisko załamania, widzę światło

Stoję na krawędzi mojego życia”

            Nie mogłam nawet wydusić słowa. Moje płuca były tak ściśnięte, a moje usta suche i spierzchnięte, że wydałam z siebie chrzęszczący i przerażający dźwięk przypominający skowyt jakiejś piekielnej bestii.

-Wiem, że myślisz, że to duży krok dla mnie-Westchnął spokojnie-Ale tak nie jest. Jedyne co musze zostawić, to wspomnienia.

            Jakby sama jego propozycja niewystarczająco zadźgała moje sumienie zardzewiałym sierpem. On tu ma kochającą matkę i siostrę, ma przyjaciół, ma wszystko, czego mi w życiu zabrakło, dlatego nie mogę być egoistką. Nie mogę zabrać go im wszystkim, tylko po to by posmakować trochę szczęścia. Nie chciałam ryzykować nienawiści ze strony bliskich Daniela, ale nie chciałam też nienawiści z jego strony.

-Nie możesz-zaczerpnęłam głęboki oddech, by opanować drżenie głosu.-Nie możesz jechać, bo masz tu życie Dan. Masz rodzinę, przyjaciół i wszystkich innych, którym na tobie zależy.-Chłopak zmarszczył brwi i intensywniej mi się przyglądał-Więc, do cholery, Daniel. Nie możesz jechać.

            Brązowooki cofnął się krok do tyłu, odwrócił i oparł o biały parapet okna.

-Czego nie robi się z miłości?-Wyszeptał tak cicho, i pewnie z nadzieją, iż jest to przeznaczone tylko dla jego własnych uszu i  nikogo więcej. Ale ona, choć nie powinna, też to usłyszała…

_______________________________

No więc tak oto co mam do powiedzenia:

-Dziękuję za tą masę komentarzy pod pierwszym rozdziałem. Zaskoczyliście mnie tym tak bardzo, że cały dzień trułam o tym bratu (tak to ja...tego nie ogarniesz)

-Fraza z "zardzewiałym sierpem" wzięta z dzisiejszej konwersacji z Lady Shadow

-Dziś tyle razy nakrzyczałam na brata, ile chyba jeszcze w życiu nie nakrzyczałam i Lady Shadow jest tu moim świadkiem

-Nie chcę, żeby to wyglądało jakbym wymuszała komentarze, ale to jednak daje pewnego rodzaju motywację i człowiek dzięki temu wie, że robi coś co innym się podoba.